O Wydziale

Strategia Rozwoju Wydziału Nauk o Zdrowiu na lata 2021-2025

Z nami zdrowo podejdź do swojej kariery.

Wydział Nauk o Zdrowiu jest dynamicznie i prężnie rozwijającą się jednostką i może się poszczycić nauczaniem na sześciu kierunkach – Dietetyka, Fizjoterapia, Pielęgniarstwo, Położnictwo, Ratownictwo Medyczne, Zdrowie Publiczne na których do wyboru jest szereg specjalności. Menadżer w ochronie zdrowia to obecnie na rynku pracy bardzo poszukiwana profesja. Wybór Wydziału Nauk o Zdrowiu to inwestycja w przyszłość.

Wiele kierunków wiele możliwości!

1 października 1994 roku rozpoczął działalność Oddział Higieny i Profilaktyki Medycznej przy Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Kierownikiem tego oddziału został prof. dr hab. Janusz Greger. 25 stycznia 1996 roku zmieniono nazwę oddziału na Oddział Zdrowia Publicznego. Oddział Zdrowia Publicznego był jednym z pierwszych tego typu oddziałów w polskich uczelniach medycznych. 1 października 2001 roku Uchwałą nr 16/2001 Senatu Akademii Medycznej w Łodzi, po 7 latach działalności, Oddział został przekształcony w Wydział Nauk o Zdrowiu Akademii Medycznej w Łodzi. Jego pierwszym Dziekanem został prof. dr hab. Wojciech Drygas, Prodziekanem ds. Oddziału Zdrowia Publicznego – prof. dr hab. Janusz Greger, a Prodziekanem ds. Oddziału Medycyny Ratunkowej – prof. dr hab. Wojciech Gaszyński. W latach 2003-2008 Dziekanem Wydziału Nauk o Zdrowiu była dr hab. prof. UM Anna Jegier, w latach 2008 – 2016 Dziekanem był prof. dr hab. Tomasz Kostka, od roku 2016-2020 Dziekanem była prof. dr hab. Małgorzata Wągrowska-Danilewicz, a od 2020 Dziekanem jest prof. dr hab. Jolanta Kujawa. Uchwałą nr 255 Senatu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi z dnia 27.05.2010, na wniosek Rektora, Wydział Pielęgniarstwa i Położnictwa został włączony do Wydziału Nauk o Zdrowiu. Wszystkie jednostki organizacyjne Wydziału Pielęgniarstwa i Położnictwa zostały przeniesione do struktur Wydziału Nauk o Zdrowiu jako Oddział  Pielęgniarstwa i Położnictwa. Uchwała weszła w życie z dniem 30 czerwca 2010 roku.

Pierwotnie Wydział powstał głównie w oparciu o Katedrę Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej, która była i jest do dzisiaj WHO Collaborating Centre for Noncommunicable Diseases Prevention and Control. Obecnie w ramach Wydziału funkcjonują jednostki naukowo-dydaktyczne:

1. Katedra Anestezjologii i Intensywnej Terapii
   • Klinika Anestezjologii, Intensywnej Terapii i Leczenia Bólu
     • Ośrodek Badania i Leczenia Bólu
2. Katedra Biochemii Medycznej
   • Zakład Biochemii Medycznej
     • Pracownia Wirusów Hepatotropowych
   • Zakład Chemii Biomedycznej
   • Zakład Neurochemii Molekularnej
3. Katedra Chorób Wewnętrznych, Rehabilitacji i Medycyny Fizykalnej
   • Klinka Chorób Wewnętrznych i Rehabilitacji Kardiologicznej
   • Klinika Rehabilitacji i Medycyny Fizykalnej
4. Katedra Gerontologii
   • Klinika Geriatrii
   • Klinika Psychiatrii Wieku Podeszłego i Zaburzeń Psychotycznych
     • Ośrodek Leczenia Nerwic
     • Pracownia Psychiatrii Metabolicznej
   • Zakład Żywienia Klinicznego i Diagnostyki Gastroenterologicznej
5. Katedra Higieny i Epidemiologii
   • Zakład Higieny i Promocji Zdrowia
   • Zakład Żywienia i Epidemiologii
6. Katedra Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej
   • Zakład Epidemiologii i Biostatystyki
   • Zakład Medycyny Rodzinnej
     • Centrum Badań nad Przestrzeganiem Zaleceń Terapeutycznych
   • Zakład Medycyny Społecznej
     • Pracownia Immunologii Klinicznej i Balneologii
   • Zakład Medycyny Sportowej
   • Zakład Medycyny Zapobiegawczej
     • Pracownia Patologii Społecznych
     • Pracownia Prewencji Chorób Układu Krążenia i Metabolicznych
7. Katedra Nauk Biomedycznych
   • Zakład Cytobiologii i Proteomiki
   • Zakład Molekularnych Mechanizmów Komórkowych
   • Zakład Zaburzeń Krzepnięcia Krwi
     • Pracownia Doświadczalna Modeli Zwierzęcych
8. Katedra Nauk Humanistycznych
   • Zakład Bioetyki
   • Zakład Prawa Medycznego
   • Zakład Psychologii Lekarskiej
   • Zakład Socjologii
9. Katedra Patologii Ogólnej i Doświadczalnej
   • Zakład Patofizjologii
     • Pracownia Inżynierii Genetycznej
     • Pracownia Metabolizmu Tkanki Łącznej
   • Zakład Patofizjologii i Neuroendokrynologii Doświadczalnej
     • Pracownia Patofizjologiczna
10. Katedra Rehabilitacji
    • Klinika Chorób Układu Pozapiramidowego
    • Klinika Rehabilitacji Medycznej
      • Pracownia Ergonomii i Fizjologii Wysiłku Fizycznego
      • Pracownia Terapii Manualnej
      • Pracownia Masażu
    • Zakład Biologii i Genetyki Medycznej
    • Zakład Metodyki Nauczania Ruchu
    • Zakład Rehabilitacji Psychospołecznej
    • Zakład Mikrobiologii i Immunologii Doświadczalnej
11.  Katedra Rehabilitacji Neurologicznej
    • Klinika Rehabilitacji Neurologicznej
      • Pracownia Arteterapii
      • Pracownia Fizjoterapii
      • Pracownia Odnowy Biologicznej i Balneologii
      • Pracownia Odnowy Biologicznej i Sportu
    • Zakład Gerontologii
12. Katedra Medycyny Ratunkowej
    • Zakład Medycyny Ratunkowej i Medycyny Katastrof
      •  Pracownia Podstawowych Umiejętności Ratunkowych
      •  Pracownia Zaawansowanych Umiejętności Ratunkowych
      •  Pracownia Ratownictwa w Urazach
      •  Pracownia Medycyny Ratunkowej
13. Jednostki alokowane poza strukturą katedr
    • Centrum Medycyny Rodzinnej i Społeczności Lokalnych
    • Zakład Morfologii Klinicznej
    • Zakład Ubezpieczeń Medycznych i Finansowania Ochrony Zdrowia
    • Zakład Zarządzania i Logistyki w Ochronie Zdrowia

 

Oraz 14 jednostek Oddziału Pielęgniarstwa i Położnictwa

Wydział Nauk o Zdrowiu posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych:

• doktora nauk medycznych w dyscyplinie medycyna (od 31.05.2004)
• doktora nauk medycznych w dyscyplinie biologia medyczna (od 31.05.2004)
• doktora nauk o zdrowiu (od 31.05.2010)
• doktora habilitowanego nauk medycznych w dyscyplinie biologia medyczna (od 28.09.2009)
• doktora habilitowanego nauk medycznych w dyscyplinie medycyna (od 29.11.2010)
• doktora habilitowanego nauk o zdrowiu (od 24.09.2012)

Wydział Nauk o Zdrowiu prowadzi ożywioną wymianę naukową z wieloma zagranicznymi ośrodkami naukowymi i akademickimi. Ponadto jednostki Wydziału uzyskały w drodze konkursu finansowanie i realizowały (lub realizują) znaczące międzynarodowe projekty badawcze, m.in.:

• Katedra Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej jest ośrodkiem koordynującym realizację Programu CINDI WHO w Polsce, międzynarodowego programu prewencji chorób przewlekłych i promocji zdrowia i od 1997 ma status ośrodka referencyjnego WHO (WHO Collaborating Centre for Noncommunicable Disease Prevention and Control),
• I Zakład Medycyny Rodzinnej jest jedynym polskim koordynatorem międzynarodowego projektu w obszarze badań dotyczących zdrowia: „Projekt ABC-ocena barier na drodze do przestrzegania zaleceń terapeutycznych: zalecenia w celu osiągnięcia bezpiecznego, skutecznego i efektywnego kosztowo użycia leków w Europie” realizowanego w latach 2009-2011 w ramach 7 Programu Ramowego Badań i Rozwoju Technologicznego,
• Zakład Zaburzeń Krzepnięcia Krwi realizuje projekt finansowany z funduszy strukturalnych „Przygotowanie preparatów polifenolowych pochodzenia roślinnego o właściwościach przeciwpłytkowych i kardioprotekcyjnych”,
• Katedra Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej uczestniczy w projekcie w dziedzinie zdrowia publicznego HEALTHY STADIA.

Pracownicy Wydziału Nauk o Zdrowiu uczestniczą w sieciach i konsorcjach naukowych.

Wielkim osiągnięciem Wydziału Nauk o Zdrowiu było uzyskanie w 2010 roku pierwszej kategorii naukowej w tegorocznej parametryzacji Uczelni. Wydział nasz znalazł się na trzeciej pozycji w grupie jednostek naukowych N8: Ochrona zdrowia i kultura fizyczna.

 Kształcenie na Wydziale Nauk o Zdrowiu

Wydział kształci magistrów Zdrowia Publicznego na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych (zaocznych), Dietetyki (studia stacjonarne), a także studia jednolite magisterskie i studia II stopnia stacjonarne na kierunku Fizjoterapia oraz licencjatów kierunków: Dietetyka, Zdrowie Publiczne, Ratownictwo Medyczne.

 

Kierunek: Dietetyka

Dieta Kalifornijska, Atkinsa, Cambridge.prawda czy mit? Poznaj tajniki zdrowego żywienia i zadbaj o zdrowie i dobre samopoczucie innych.
Dietetyka jest intensywnie rozwijającą się dziedziną nauki obejmującą badanie produktów żywnościowych i procesów żywienia, opracowywanie diety odpowiedniej dla osób zdrowych i chorych zgodnie z ich stanem zdrowia, wiekiem i trybem życia oraz zastosowanie specjalistycznej wiedzy w procesach profilaktyki, leczenia i promocji zdrowia. Dieta musi być zawsze opracowana indywidualnie dla każdego pacjenta, musi być dostosowana do jego przyzwyczajeń i nawyków żywieniowych, planu dnia, aktywności fizycznej, ewentualnych chorób towarzyszących i przyjmowanych leków. Czynniki te mają bowiem ogromny wpływ na skuteczność i bezpieczeństwo całokształtu terapii.

Integruje wiedzę z wielu dyscyplin naukowych takich, jak biologia, biochemia, fizjologia i patofizjologia czy technologia żywności. Bada rolę składników pokarmowych we wszelkich procesach życiowych, analizuje procesy produkcji i przetwarzania pokarmów . Obszar badań stale się poszerza w wyniku pojawiania się nowych problemów żywieniowych i wprowadzania nowych rozwiązań medycznych takich, jak np. popularyzacja suplementów diety, żywienie dojelitowe i pozajelitowe rosnąca ilość żywności produkowanej z zastosowaniem nowoczesnych technologii – wysoko przetworzonej i  modyfikowanej chemicznie i genetycznie.

Dietetyk to profesjonalista w zakresie medycyny, który zajmuje się poradnictwem żywieniowym przeznaczonym dla ludzi zdrowych i chorych, istotna jest tu tak zwana psychologia żywienia, czyli psychologiczne i społeczne aspekty odżywiania, relacje między cechami osobowościowymi jednostki a jej zachowaniami żywieniowymi. Ppomaga pacjentom w powrocie do zdrowia oraz utrzymaniu dobrej kondycji fizycznej i profilaktyce chorób poprzez odpowiedni dobór produktów żywieniowych i sposobów ich przyrządzania.

Dietetyk pracuje z dwiema grupami pacjentów. Pierwszą stanowią ludzie zdrowi, świadomi znaczenia prawidłowego żywienia dla jakości życia i stanu zdrowia, a także osoby z różnych względów wymagające nieco innego planu żywienia: dzieci, osoby starsze, kobiety w ciąży i karmiące, ludzie zmagający się z nadwagą i otyłością, wegetarianie, sportowcy. Druga to osoby chore, cierpiące z powodu dolegliwości ze strony układu pokarmowego, z powodu zaawansowanej otyłości oraz chorób z nią związanych –  nadciśnienia, cukrzycy, miażdżycy oraz osoby  z zaburzeniami metabolicznymi, nietolerancjami i alergiami pokarmowymi, pacjenci z niedoborami (przede wszystkim seniorzy i osoby uzależnione) i po cięższych zabiegach chirurgicznych.

Do zadań dietetyka należy również nadzór nad funkcjonowaniem przemysłu gastronomicznego: kontrola jakości produktów żywnościowych i warunków ich przechowywania oraz produkcji potraw zgodnie z zasadami systemu Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli (HACCP) i organizowania żywienia indywidualnego i zbiorowego. Niezwykle ważna jest też edukacja mająca na celu promocję racjonalnego żywienia i profilaktykę w zakresie niekorzystnych dla zdrowia błędom żywieniowym.

Program studiów zawiera m. in. podstawy fizjologii, anatomii, biochemii, chemii ogólnej, mikrobiologii i wirusologii. Do przedmiotów kierunkowych należą przede wszystkim: technologia i towaroznawstwo żywności, podstawy żywienia człowieka. bromatologia (nauka badająca produkty spożywcze pod względem wartości odżywczych), wiedza o lekach. Powyższy program uzupełniają: medycyna ratunkowa i medycyna katastrof, medycyna rodzinna, immunologia czy elementy ekonomii.

Ze względu na sprawowanie opieki nad osobami chorymi oraz ogromne znaczenie, jakie ma prawidłowa dieta dla kondycji fizycznej i psychicznej człowieka, zawód dietetyka wymaga pewnych predyspozycji psychicznych oraz wiedzy z zakresu nauk społecznych. Niezbędna jest bardzo dobra znajomość anatomii i fizjologii człowieka oraz szeroka wiedza na temat właściwości produktów żywnościowych. Dietetyka powinna charakteryzować zdolność współpracy zarówno z pacjentem, jak i z lekarzem, psychologiem czy rehabilitantem, a także wyrozumiałość oraz pasja ciągłego doskonalenia własnej wiedzy i umiejętności.

Profil absolwenta

Absolwent studiów I° na kierunku dietetyka posiada podstawową wiedzę z zakresu żywienia człowieka zdrowego i chorego oraz technologii przygotowywania potraw.
Po ukończeniu studiów jest przygotowany do planowania racjonalnego żywienia dla różnych grup ludności; planowania i przygotowywania potraw wchodzących w skład poszczególnych diet zgodnie z obowiązującą klasyfikacją; oceny stanu odżywienia, sposobu żywienia i rozpoznania niedożywienia; zapobiegania chorobom żywieniowo-zależnym; oceny wzajemnego wpływu farmakoterapii i żywienia; kontrolowania jakości produktów żywnościowych i warunków ich przechowywania oraz produkcji potraw zgodnie z zasadami systemu Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli (Hazard Analyzes Critical Control Points – HACCP); oceny wpływu choroby na stan odżywienia i wpływu żywienia na wyniki leczenia chorób; organizowania żywienia indywidualnego, zbiorowego i leczniczego dostosowanego do wieku i stanu zdrowia pacjentów oraz prowadzenia edukacji żywieniowej. Posiada predyspozycje psychofizyczne do pracy z ludźmi zdrowymi i chorymi oraz przygotowanie ogólne i zawodowe obowiązujące w ochronie zdrowia.

Absolwent studiów II° na kierunku dietetyka zdobywa zaawansowaną wiedzę i umiejętności w zakresie żywienia człowieka zdrowego i chorego oraz profilaktyki chorób żywieniowo-zależnych.

Jest specjalistą w zakresie: planowania i wdrażania opartego o podstawy naukowe żywienia indywidualnego, zbiorowego i leczniczego dla zróżnicowanych pod względem wieku, zawodu oraz warunków życia grup ludności; profilaktyki i leczenia dietetycznego chorób żywieniowo-zależnych; przygotowywania potraw wchodzących w skład poszczególnych diet; rozpoznawania, zapobiegania i leczenia niedożywienia, w tym niedożywienia szpitalnego; oceny stanu odżywienia, sposobu żywienia i zapotrzebowania na makro- i mikroskładniki odżywcze pacjentów; stosowania żywienia klinicznego z wykorzystaniem diet naturalnych oraz produktów leczniczych specjalnego żywieniowego przeznaczenia w leczeniu chorób przebiegających z niedożywieniem lub powstających na tle wadliwego żywienia i chorób; prowadzenia oświaty zdrowotnej w zakresie zasad prawidłowego żywienia (edukacja żywieniowa) oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej żywienia pacjentów.

Absolwent jest przygotowany do prowadzenia badań w dziedzinie żywności i żywienia oraz do kontroli jakości żywności, warunków jej przechowywania i produkcji potraw. Zna podstawy marketingu, prawa żywnościowego oraz prawa i ekonomiki w ochronie zdrowia. W trakcie studiów nabiera umiejętności pracy z ludźmi chorymi, kierowania zespołami terapeutycznymi oraz zarządzania placówkami prowadzącymi poradnictwo dietetyczne.

A co po studiach?..

Dietetyk łączy kompetencje technologa żywienia i lekarza, dlatego może pracować w zarówno w ośrodkach zdrowia czy szpitalach, jak i w klasycznie rozumianej gastronomii.
Zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami uzyskanymi podczas studiów absolwent jest przygotowany do pracy w:

• • • publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej (szpitale, domy pomocy społecznej, sanatoria);
    • placówki lecznictwa ambulatoryjnego (gabinety dietetyczne, poradnie specjalistyczne – gastrologiczne, chorób metabolicznych);
    • zakładach żywienia zbiorowego i zakładach dostarczających pożywienie do szpitali i innych placówek zbiorowego żywienia (firmy cateringowe);
    • zakłady przemysłu spożywczego (spółdzielnie mleczarskie, zakłady mięsne itp.);
    • zakłady produkujące wyposażenie i sprzęt gastronomiczny;
    • instytucjach naukowo-badawczych i ośrodkach badawczo-rozwojowych oraz jednostkach zajmujących się poradnictwem i upowszechnianiem wiedzy z zakresu żywienia człowieka (gabinety poradnictwa żywieniowego);
    • urzędach administracji rządowej i samorządowej;
    • organizacjach konsumenckich;
    • placówkach oświatowych (żłobki, przedszkola, szkoły);
    • placówkach sportowych i innych (w zależności od rodzaju dodatkowych kwalifikacji);
    • uczelniach wyższych (kariera naukowa);
    • szkolnictwie – po ukończeniu dodatkowo specjalności nauczycielskiej (zgodnie ze standardami kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu nauczyciela);
    • mogą również prowadzić własną działalność gospodarczą w zakresie poradnictwa dietetycznego, również jako osobiści konsultanci polityków czy gwiazd estrady, co jest już bardzo popularne na Zachodzie.

 

Po zakończeniu studiów licencjackich absolwent jest przygotowany do podjęcia studiów drugiego stopnia. Zawód dietetyka wymaga ustawicznego kształcenia i rozwoju zawodowego, w czym pomóc może kontynuacja edukacji na studiach trzeciego stopnia (doktoranckich) lub też podyplomowych z zakresu technologii żywności i żywienia, zdrowia publicznego czy promocji i reklamy w ochronie zdrowia. Dodatkowo kwalifikacje zawodowe dietetyka mogą podnieść różnego rodzaju kursy z obszaru kosmetologii, hotelarstwa czy gastronomii.

 

Kierunek: Fizjoterapia

Informacja na temat kształcenia na kierunku fizjoterapia na Wydziale Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

– przygotowana na podstawie Komunikatu na temat kształcenia na kierunku w zakresie fizjoterapii z dn. 7 listopada 2016 dostępnego na stronie internetowej: http://www.nauka.gov.pl/komunikaty/komunikat-na-temat-ksztalcenia-na-kierunku-w-zakresie-fizjoterapii.html oraz Komunikatu Departament Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dn. 03.04.2017 w sprawie zaleceń dotyczących efektów kształcenia dla jednolitych 5-letnich studiów magisterskich na kierunku fizjoterapia od roku akademickiego 2017/2018. http://www.mz.gov.pl/system-ochrony-zdrowia/kadra-medyczna-i-ksztalcenie/inne-zawody-medyczne/komunikaty-dla-innych-zawodow-medycznych/komunikat-departamentu-nauki-i-szkolnictwa-wyzszego-w-sprawie-zalecen-dotyczacych-efektow-ksztalcenia-dla-jednolitych-5-letnich-studiow-magisterskich-na-kierunku-fizjoterapia-od-roku-akademickiego-201/

Informacje ogólne o kierunku studiów

1. Nazwa kierunku studiów: FIZJOTERAPIA*.
2. Poziom kształcenia: jednolite studia magisterskie**.
3. Poziom kwalifikacji: poziom 7 Polskiej Ramy Kwalifikacji.
4. Forma studiów: studia stacjonarne / studia niestacjonarne.
5. Profil kształcenia: ogólnoakademicki
6. Tytuł zawodowy nadawany absolwentom: magister.
7. Przyporządkowanie kierunku studiów do obszaru/obszarów kształcenia: obszar kształcenia w zakresie nauk medycznych, nauk o zdrowiu i nauk o kulturze
8. Dziedzina/dziedziny nauki i dyscyplina/dyscypliny naukowe, do których odnoszą się efekty kształcenia dla kierunku studiów: dziedzina nauk o kulturze fizycznej, dziedzina nauk o zdrowiu, dziedzina nauk medycznych; dyscyplina naukowa: medycyna.

Jednolite studia magisterskie, stacjonarne, 5-letnie oraz praktyka zawodowa, jako integralny element programu studiów.

* Absolwent uzyskuje tytuł magistra bez prawa wykonywania zawodu.
** Ukończenie studiów upoważnia absolwenta do przystąpienia do Państwowego Egzaminu Fizjoterapeutycznego (PEF), po zdaniu którego uzyskuje prawo wykonywania zawodu.

Zmiany w zasadach prowadzenia kształcenia na kierunku studiów w zakresie fizjoterapii, zawarte w rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r. w sprawie warunków prowadzenia studiów (Dz. U. poz. 1596),
wynikają z nowych regulacji dotyczących prawa do wykonywania zawodu fizjoterapeuty – wprowadzonych ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (Dz. U. poz. 1994).

Zgodnie z art. 13 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (Dz. U. poz. 1994), dyplomem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji do wykonywania zawodu fizjoterapeuty jest dyplom wydany osobie, która po dniu 1 października 2017 r. rozpoczęła jednolite 5-letnie studia wyższe na kierunku fizjoterapia, obejmujące co najmniej 300 punktów ECTS, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 18d ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1842, z późn. zm.), w tym co najmniej 160 punktów ECTS w zakresie fizjoterapii oraz odbyła 6-miesięczną praktykę zawodową i uzyskała tytuł zawodowy magistra. Ponadto osoby te w celu uzyskania prawa wykonywania zawodu będą zobowiązane do złożenia z wynikiem pozytywnym Państwowego Egzaminu Fizjoterapeutycznego.

W związku z powyższym kierunek fizjoterapia został dodany do grupy kierunków studiów, które są prowadzone jako jednolite studia magisterskie (od dnia 1 października 2017 r.). Jednocześnie w przepisach przejściowych określono zasady zakończenia kształcenia na tym kierunku w dotychczasowej formule (3 + 2). Kwestia kontynuacji kształcenia na studiach pierwszego oraz drugiego stopnia na kierunku fizjoterapia została rozstrzygnięta w § 23 ww. rozporządzenia. Jako datę graniczną korzystania z uprawnień do prowadzenia studiów pierwszego stopnia wskazano dzień zakończenia ostatniego cyklu kształcenia rozpoczętego przed dniem 1 października 2017 r. Oznacza to, że nie jest możliwe późniejsze uruchomienie cyklu kształcenia na studiach pierwszego stopnia. Aby umożliwić kontynuację kształcenia na studiach drugiego stopnia, przyjęto, że uprawnienia do prowadzenia studiów na tym poziomie kształcenia wygasną z dniem 31 grudnia 2022 r.

W związku z tym, iż przepisy ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty ani ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym, nie zawierają przepisów umożliwiających wydanie standardów kształcenia na kierunku fizjoterapia, w celu zharmonizowania kształcenia na kierunku fizjoterapia przygotowano do wykorzystania zalecenia dotyczące efektów kształcenia oraz do opracowania planu nauczania dla jednolitych 5-letnich studiów magisterskich na kierunku fizjoterapia od roku akademickiego 2017/2018. Zalecenia przygotowane zostały przez Komisję ds. Edukacji Przeddyplomowej i Państwowego Egzaminu Fizjoterapeutycznego przy Krajowej Izbie Fizjoterapeutów, pod kierownictwem Pani dr hab. n. o zdrowiu Małgorzaty Domagalskiej-Szopy – Kierownika Zakładu Rehabilitacji Leczniczej Katedry Fizjoterapii Wydziału Nauk o Zdrowiu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.

Program studiów oraz zalecenia do opracowania planu nauczania na jednolitych studiach  zakresie fizjoterapii od roku akademickiego 2017/2018 – w załączeniu.

Zakładane efekty kształcenia na utworzonym na Wydziale Nauk o Zdrowiu kierunku Fizjoterapia, zostały przyjęte przez Senacką Komisje ds. Kształcenia Uniwersytetu Medycznego w Łodzi oraz przez Senat (Uchwała nr 92/2017 z dnia 30 maja 2017r. Senatu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi)  i są zgodne z:

• Ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.);
• Ustawą z dnia 22 grudnia 2015 r. o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji (Dz. U.
  z 2016 r. poz. 64);
• Ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (U. z 2015 r. poz. 1994);
• Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654);
• Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 8 sierpnia 2011 r.
  w sprawie obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych
  i artystycznych (Dz. U. z 2011 r. Nr 179, poz. 1065);
• Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r.
  w sprawie charakterystyk drugiego stopnia Polskiej Ramy Kwalifikacji typowych dla kwalifikacji uzyskiwanych w ramach szkolnictwa wyższego po uzyskaniu kwalifikacji pełnej na poziomie 4 – poziomy 6–8 (U. z 2016 r. poz. 1594);
• Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r.
  w sprawie warunków prowadzenia studiów (Dz. U. z 2016 r. poz. 1596);
• Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 września 2016 r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U. z 2016 r. poz. 1554);
• Rozporządzeniem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 września 2016 r.
  w sprawie ogólnych kryteriów oceny programowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1529);

Charakterystyka kierunku Fizjoterapia i sylwetka absolwenta
Cele kształcenia na kierunku Fizjoterapia zakładają wychowanie absolwentów dysponujących wielokierunkową, specjalistyczną wiedzą, posiadających umiejętności wykorzystania w praktyce nabytych efektów kształcenia. Zawód fizjoterapeuty wpisany jest na listę zawodów medycznych i należy do specjalistycznych zawodów stanowiących jeden z działów rehabilitacji medycznej. Naczelnym zadaniem fizjoterapii jest usprawnianie osób, które utraciły zdrowie bądź urodziły się niepełnosprawne – złagodzenie lub usunięcie dolegliwości towarzyszących chorobie oraz zapobieganie jej postępowi i nawrotom, zwalczanie bólu i stanów zapalnych, poprawa sprawności poszczególnych narządów, jak też całego organizmu.

Do kompetencji magistra fizjoterapii należy: leczenie lub nadzorowanie leczenia pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, mięśniowo-szkieletowymi i oddechowymi, z wykorzystaniem metod fizjoterapii; podejmowanie działań profilaktycznych; kierowanie pracą zespołu techników fizjoterapii i/lub fizjoterapeutów; opracowanie szczegółowego programu usprawniania ruchowego; ocena stanu pacjenta; prowadzenie kinezyterapii, edukacja pacjenta i jego rodziny w zakresie stosowania metod fizjoterapii; współpraca z lekarzem i innymi członkami zespołu rehabilitacyjnego.

Fizjoterapeuta pomaga choremu przejść przez trudny czas choroby i rehabilitacji, pomaga mu odnaleźć się w nowej sytuacji. Dlatego tak ważna jest znajomość psychiki pacjenta i umiejętność odpowiedniego jej modelowania, które to umiejętności kształtują zajęcia z zakresu psychologii rozwojowej i klinicznej czy pedagogiki i pedagogiki specjalnej. Zakres studiów obejmuje przedmioty teoretyczne: anatomia, biologia, fizjologia, patologia, biomechanika ogólna i kliniczna, psychologia z psychologią kliniczną czy socjologia. Istotną część programu stanowią przedmioty specjalistyczne takie, jak kinezyterapia czy terapia manualna oraz praktyki zawodowe w szpitalach, przychodniach, klinikach, ośrodkach rehabilitacyjnych, szkołach.

Fizjoterapeuci muszą dysponować przede wszystkim obszerną wiedzą medyczną i anatomiczną oraz dużą sprawnością manualną i siłą fizyczną. Powinni charakteryzować się cierpliwością, odpowiedzialnością, umiejętnością podejmowania decyzji i łatwego nawiązywania kontaktu z drugim człowiekiem oraz chęcią niesienia pomocy.

Niezwykle istotna jest także elastyczność oraz wysoka odporność psychiczna, ponieważ fizjoterapeuta ma kontakt z osobami w każdym wieku – od małego dziecka po osoby w wieku starczym, z osobami zdrowymi, niepełnosprawnymi, przejściowo, przewlekle lub nieuleczalnie chorymi.

Przyswojenie i utrwalenie wiedzy, nabycie umiejętności, nawyków oraz postaw społeczno-zawodowych określonych programem kształcenia następuje w procesach nauczania, samokształcenia i praktyk zawodowych. Ich odpowiednie skorelowanie służyć ma aktywizowaniu studentów w poszukiwaniach wielostronnych informacji i skłonić ich do permanentnego samodoskonalenia. W rozwijaniu u studentów cech osobowo-zawodowych wiodące jest znaczenie postaw kadry naukowo-dydaktycznej stanowiących wzorzec wysokich kwalifikacji i etyki zawodowej.

W toku pierwszych dwóch lat realizowane są głównie przedmioty kształcenia ogólnego i podstawowe (z zakresu nauk biomedycznych, społecznych i pedagogicznych), a następnie na latach dalszych przedmioty kierunkowe i zawodowe (w tym kliniczne).

 

Kierunek: Ratownictwo Medyczne

Dynamiczne zmiany społeczno-ekonomiczne, stale pojawiające się nowe zagrożenia związane z postępem cywilizacyjnym, wzrost liczby wypadków, wysoka umieralność powodowana chorobami układu sercowo-naczyniowego i inne czynniki społeczno-medyczne uświadomiły konieczność stworzenia dobrze przygotowanego systemu pomocy, który zapewniałby profesjonalną pomoc i poczucie bezpieczeństwa.

W tym celu powstała nowa dyscyplina medyczna – medycyna ratunkowa – ukierunkowana na ratowanie zdrowia i życia w stanach nagłych zagrożeń.
Jej głównym zadaniem jest przygotowanie w pełni kompetentnych pracowników jednostek ratownictwa medycznego, posiadających odpowiednią wiedzę teoretyczną i umiejętności praktyczne w zakresie medycznych czynności ratunkowych wykonywanych w stanach nagłych u dorosłych i dzieci, niezależnie od ich przyczyny i miejsca wystąpienia zdarzenia.

Sprawna fachowa organizacja systemu niesienia pomocy w stanach zagrożenia życia, obejmująca zabezpieczanie i ocenę stanu zdrowia osób poszkodowanych w wypadkach i katastrofach na miejscu zagrożenia, podejmowanie działań zapobiegających zwiększeniu liczby ofiar oraz wykonywanie niezbędnych medycznych czynności ratunkowych i możliwie bezpieczny transport pacjentów pod nadzorem medycznym, może znacząco przyczynić się do zmniejszenia śmiertelności. Praca Ratownika medycznego pomaga i ratuje życie w nagłych przypadkach niewydolności krążeniowo-oddechowej, zatrzymania krążenia u dorosłych i dzieci, urazach wielonarządowych, uszkodzeniach kończyn, utonięciach, porażeniach prądem elektrycznym lub piorunem, ostrych zatruciach toksykologicznych.

Ratownik Medyczny to jeden z najtrudniejszych zawodów medycznych, związany z ryzykiem i ogromną odpowiedzialnością, ale oferujący w zamian wielką satysfakcję oraz szacunek i prestiż społeczny.

Ratownictwo medyczne jest dziedziną obejmującą wiedzę ogólną z zakresu nauk społecznych oraz wiedzę specjalistyczną z zakresu nauk medycznych i medycznych czynności ratunkowych. Studia na tym kierunku pozwalają poznać budowę i mechanizmy funkcjonowania ludzkiego organizmu, zyskać wiedzę na temat chorób i dysfunkcji, co pozwala zrozumieć kliniczne aspekty chorób oraz stanów zagrożenia życia i dostosować do nich działania ratunkowe.
W programie Ratownictwa medycznego znajdują się między innymi takie przedmioty, jak: anatomia, fizjologia, patologia, ratownictwo w zagrożeniach cywilizacyjnych i środowiskowych, medyczne zabiegi ratunkowe, toksykologia, medycyna katastrof czy psychologia, socjologia i etyka.

Pożądanymi cechami Ratownika medycznego są odwaga, zdecydowanie, umiejętność błyskawicznej orientacji i dostosowania się do bieżącej sytuacji, umiejętność postępowania z ludźmi, współdziałania w zespole ratowniczym, działania w stresie.

Profil absolwenta

W wyniku kształcenia w zawodzie absolwent powinien umieć:

• • • odpowiednio korzystać z wiedzy z zakresu nauk medycznych, humanistycznych i społecznych podczas wykonywania zadań zawodowych;
    • rozpoznawać stany nagłego zagrożenia;
    • określać stopień zagrożenia dla życia lub zdrowia w przypadku awarii, katastrofy lub wypadku;
    • prawidłowo zabezpieczać osoby poszkodowane znajdujące się w miejscu wypadku, aby nie dopuścić do zwiększenia liczby ofiar;
    • komunikować się z pacjentem, zwłaszcza w sytuacji kryzysowej;
    • fachowo ocenić stan ogólny i ciężkość urazów;
    • ustalać kolejność udzielania pomocy w zależności od stanu poszkodowanych oraz warunków panujących w miejscu zdarzenia;
    • wykonywać medyczne czynności ratunkowe – m. in. wykonywać EKG, defibrylację ręczną i automatyczną, opatrywać rany, unieruchamiać kręgosłup, złamania, zwichnięcia i skręcenia, pobierać próbki krwi do badań;
    • posługiwać się sprzętem ochrony osobistej (aparaty oddechowe, ubrania ochronne zabezpieczające przed wysoką temperaturą, kwasami, gazami) i medycznym (aparaty zapewniające drożność oddechową, urządzenia do elektroterapii i tlenoterapii, urządzenia do unieruchamiania i transportu chorych);
    • zapobiegać zakażeniom przez stosowanie zasad aseptyki i antyseptyki;
    • rozpoznawać stan utraty przytomności i zabezpieczać funkcje życiowe osoby nieprzytomnej;
    • prowadzić resuscytację krążeniowo-oddechową bez przyrządową oraz z użyciem sprzętu specjalistycznego i leków stosowanych w ratownictwie medycznym;
    • pełnić nadzór medyczny nad poszkodowanymi i chorymi w miejscu zdarzenia i w czasie transportu;
    • organizować i szkolić zakładowe służby ratownictwa medycznego;
    • popularyzować wiedzę ratowniczą oraz uczestniczyć w procesie edukacji z zakresu udzielania pierwszej pomocy, realizowanym w systemie szkolnym i pozaszkolnym;
    • współpracować z lekarzem, pielęgniarką i pozostałym personelem medycznym w zakresie medycznych czynności ratunkowych;
    • współpracować z przedstawicielami niemedycznych, zawodowych i niezawodowych służb i organizacji ratowniczych.

 

A co po studiach?..

Dyplom licencjata, który umożliwia podjęcie pracy w ramach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, w skład którego wchodzą obok lekarzy i pielęgniarek ratunkowych, wyłącznie licencjonowani ratownicy medyczni. Tworzący się szeroki rynek pracy daje absolwentom szansę zdobycia ciekawej, dobrze płatnej pracy o wysokim prestiżu społecznym.

Absolwent jest profesjonalnie przygotowany do pracy w:

• • • jednostkach pomocy doraźnej ochrony zdrowia;
    • stacjach pogotowia ratunkowego, ambulatoriach i izbie przyjęć szpitali;
    • Centrum Powiadamiania Ratunkowego szczebla powiatowego i regionalnego;
    • powiatowych i wojewódzkich zespołach do spraw opracowania regionalnych planów zabezpieczenia kryzysowego;
    • jednostkach ratowniczych służb interwencyjnych: policja, straż pożarna, wojsko;
    • organizacjach społecznych o paramedycznym profilu ratowniczym: PCK, WOPR, GOPR, TOPR, PZM;
    • ośrodkach szkoleniowych (organizowanie i prowadzenie szkoleń w zakresie udzielania pierwszej pomocy);
    • ośrodkach badawczych;
    • zakładowych służbach ratowniczych, głównie przy dużych zespołach przemysłowych – w górnictwie węglowym czy hutnictwie);
    • służbach zajmujących się bezpieczeństwem i higieną pracy w zakładach przemysłowych;
    • w charakterze instruktora pierwszej pomocy w: szkołach, jednostkach straży pożarnej, służbach ratowniczych i zakładach pracy o dużym ryzyku wypadkowości;
    • w charakterze koordynatora medycznego przy zabezpieczeniu imprez masowych.

Absolwent jest również przygotowany do kontynuowania nauki na studiach drugiego stopnia na kierunku zdrowie publiczne między innymi na specjalności Organizacja medycznych czynności ratunkowych i zarządzania kryzysowego oraz dalszego kształcenia na innych kierunkach studiów, jak i poprzez uczestnictwo w specjalistycznych kursach i szkoleniach w systemie doskonalenia ratowników medycznych.
Uzyskanie tytułu ratownika medycznego pozwala wypełniać w przyszłości obowiązki dydaktyczne w zakresie promocji zdrowia i nauczania pierwszej pomocy, jak również szereg zadań menadżerskich i kierowniczych w strukturach ochrony zdrowia i bezpieczeństwa publicznego.

 

Kierunek: Zdrowie Publiczne

Zdrowie publiczne to nauka zajmująca się zdrowiem na poziomie populacji, zapobieganiem chorobom, przedłużaniem życia i polepszaniem jego jakości, promowaniem zdrowia, zdrowego stylu życia i aktywności fizycznej. Odbywa się to poprzez upowszechnianie zasad profilaktyki medycznej i wychowania zdrowotnego, prowadzenie nadzoru i kontroli nad działalnością placówek oświaty zdrowotnej, a także zbiorowy, zorganizowany wysiłek społeczeństwa. Poza globalnymi zagrożeniami cywilizacyjnymi, na zdrowie populacji ludzkiej ma wpływ również wiele prostych czynników pozamedycznych takich, jak np. sytuacja mieszkaniowa, zaplecze kulturalne, możliwości spędzania wolnego czasu, a nawet aktualna moda.

Wobec złożoności problemu wykraczającego poza ramy medycyny pojawiła się potrzeba kształcenia wyspecjalizowanych ekspertów z dziedziny zdrowia publicznego. Podstawowym założeniem kształcenia na tym kierunku jest edukacja specjalistów, którzy będą posiadać kompetencje odpowiednie do zajmowania stanowisk kierowniczych i menedżerskich w zakładach opieki zdrowotnej w zakresie realizacji świadczeń zdrowotnych oraz różnorodnych funkcji związanych z realizacją zadań promocji i ochrony zdrowia przez instytucje państwowe, samorządowe, społeczne i prywatne.

Program kształcenia obejmuje m. in. podstawy medycyny, nauk społecznych, prawa, ekonomii i zarządzania, umiejętności wykorzystania systemów informatycznych, wiedzę z dziedziny ustawodawstwa krajowego i Unii Europejskiej związanego z ochroną zdrowia, przepisów obowiązujących w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz działań epidemiologicznych.

Specjalistę ds. zdrowia publicznego powinny charakteryzować: poczucie odpowiedzialności, silne poczucie zaangażowania, umiejętność nawiązywania kontaktów, zdolność przekonywania i argumentacji, znajdowania nowych możliwości rozwoju.

Profil absolwenta

Studia z zakresu zdrowia publicznego przygotowują do pełnienia funkcji kierowniczych i specjalistycznych w publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej, instytucjach ubezpieczeń zdrowotnych, a także do prowadzenia badań naukowych w zakresie organizacji i zarządzania placówkami służby zdrowia, organizacji i realizacji programów promujących zdrowy styl życia jak również zapobiegania chorobom.
Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi jako jedyny w Polsce umożliwia kontynuację nauki na kierunku zdrowie publiczne na studiach magisterskich.

Kierunek zdrowie publiczne daje możliwość zdobywania wiedzy z zakresu:

• zdrowie publiczne specjalność promocja zdrowia,
• zdrowie publiczne specjalność medycyna ratunkowa,
• zdrowie publiczne specjalność ubezpieczenia zdrowotne i pielęgnacyjne,
• zdrowie publiczne specjalność organizacja i zarządzanie w ochronie zdrowia,
• zdrowie publiczne specjalność epidemiologia, statystyka i informatyka medyczna.

 

Absolwent studiów I stopnia powinien posiadać następującą wiedzę i umiejętności:

• znajomość medycyny w zarysie i podstawowych problemów zdrowotnych
• znajomość systemu opieki zdrowotnej
• znajomość podstaw prawa, ekonomii i zarządzania
• znajomość podstaw nauk społecznych
• znajomość metod badawczych
• podstawową wiedzą dotyczącą promocji zdrowia
• umiejętność korzystania z literatury naukowej
• umiejętność przekazania swojej wiedzy
• umiejętność reagowania na postęp wiedzy i zmiany systemu opieki zdrowotnej
• umiejętność pracy w zespołach interdyscyplinarnych
• znajomość języka obcego
• umiejętność pracy z komputerem.
• wiedzę interdyscyplinarną z zakresu nauk społecznych oraz nauk medycznych,
• znać i rozumieć podstawowe problemy zdrowia publicznego, systemów opieki zdrowotnej oraz polityki zdrowotnej Polski i krajów Unii Europejskiej;
• umiejętności w zakresie:
  • rozpoznawania biologicznych i środowiskowych uwarunkowań zdrowia człowieka, zbiorowości ludzi oraz wzajemnych między nimi relacji,
  • rozpoznawania biologicznych, środowiskowych, demograficznych, społecznych i psychologicznych zagrożeń zbiorowości ludzi,
  • realizowania ustawowych kontroli i ocen stanu sanitarno-epidemiologicznego społeczeństwa i środowiska na szczeblu regionalnym,
  • komunikowania wyników oceny stanu sanitarno-epidemiologicznego jednostkom nadrzędnym,
  • gromadzenia danych o sytuacji zdrowotnej zbiorowości,
  • realizowania programów dotyczących profilaktyki oraz opieki i rehabilitacji psychospołecznej,
  • wdrażania i koordynowania programów oświaty zdrowotnej i promocji zdrowia,
  • gromadzenia danych dotyczących ekonomiki i zarządzania ochroną zdrowia w środowisku lokalnym oraz korzystania z fachowego piśmiennictwa obcojęzycznego;
• umieć posługiwać się językiem specjalistycznym z zakresu nauk społecznych i medycznych,
• znać język obcy na poziomie biegłości B2 Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego Rady Europy,
• być  przygotowany do podjęcia studiów II stopnia.

 

Absolwent kierunku II stopnia:

• posiada zaawansowaną w stosunku do studiów I stopnia wiedzę z zakresu nauk społecznych i nauk medycznych;
• posiada umiejętności umożliwiające włączanie się w realizację zadań profilaktyki i ochrony zdrowia instytucji: państwowych, samorządowych, społecznych i prywatnych funkcjonujących w systemie ochrony zdrowia w zakresie:
  • opieki społeczno-medycznej,
  • promocji zdrowia,
  • edukacji prozdrowotnej,
  • nadzoru sanitarno-epidemiologicznego,
  • organizowania i administrowania opieki zdrowotnej i pomocy społecznej;
• posiada umiejętności szczegółowe w zakresie:
• identyfikowania i prognozowania zagrożeń i problemów zdrowotnych określonej zbiorowości,
• rozpoznawania wpływu procesów społecznych oraz struktur demograficznych na zdrowie zbiorowości ludzkich,
• planowania, opracowywania, organizowania oraz oceny skuteczności i ewaluacji programów profilaktycznych i promocji zdrowia dla różnych środowisk społecznych,
• prognozowania i kształtowania struktury i wielkości potrzeb zdrowotnych i usług medycznych ludności,
• merytorycznego i organizacyjnego kierowania zespołami ludzkimi,
• koordynowania działań instytucji,
• mobilizowania społeczeństwa do realizowania polityki zdrowotnej państwa na szczeblu lokalnym i krajowym,
• zarządzania, w oparciu o normy prawa i nowoczesne techniki zarządzania zakładami ochrony zdrowia i instytucjami zajmującymi się szeroko rozumianym zdrowiem publicznym,
• organizowania i zabezpieczania funkcjonowania struktur usług medycznych w zakresie powszechnego i prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego i społecznego w obszarze lecznictwa, rehabilitacji, opieki długoterminowej i opieki społecznej,
• zarządzania jednostkami Zintegrowanego Systemu Ratownictwa Medycznego i Systemu Informacji Kryzysowej,
• kontrolowania i oceny stanu sanitarno-epidemiologicznego na szczeblu krajowym i regionalnym oraz organizowania działań zaradczych i naprawczych,
• gromadzenia danych i analizy kosztów ekonomicznych usług medycznych, rehabilitacji, profilaktyki i promocji zdrowia,
• wykorzystywania wiedzy o celach i zadaniach zdrowia publicznego w Unii Europejskiej do wzbogacania programów ochrony i promocji zdrowia w środowisku lokalnym,
• opracowywania ekspertyz, raportów, referatów i publikacji z zakresu zdrowia publicznego,
• korzystania z fachowego piśmiennictwa obcojęzycznego;
• jest przygotowany do podjęcia studiów doktoranckich.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność promocja zdrowia posiada:

• szeroką wiedzę w zakresie epidemiologii, rozpoznawania i prewencji chorób cywilizacyjnych i społecznych;
• wiedzę w zakresie kształtowania prawidłowych zachowań prozdrowotnych i budowania zdrowotnej polityki społecznej;
• umiejętności związane z analizą zagrożeń zdrowotnych w kontekście krajowym i międzynarodowym ( m.in. AIDS, ptasia grypa, zanieczyszczenia środowiskowe, epidemia nadwagi i otyłości, nałogi, problematyka siedzącego trybu życia w społeczeństwach uprzemysłowionych, starzenie się ludności).

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) zdrowie to nie tylko brak choroby lub niepełnosprawności, lecz stan dobrego samopoczucia fizycznego, psychicznego i społecznego. Promocja zdrowia to system działań społecznych, których celem jest doskonalenie zdrowia i jakości życia społeczeństw, a nie tylko likwidowanie zagrożeń i leczenie.

 

Dzięki interdyscyplinarnemu wykształceniu absolwenci  Promocji  zdrowia  przygotowani będą  do pracy w:

• • • szkołach różnego stopnia (przedmioty nauczania i doradztwo ukierunkowane na promocję zdrowia);
    • stacjach sanitarno-epidemiologicznych;
    • zakładach opieki zdrowotnej różnego typu;
    • zakładach rehabilitacji;
    • zakładach opieki społecznej;
    • hospicjach;
    • Narodowym Funduszu Zdrowia;
    • ośrodkach promocji  zdrowia: regionalnych, wojewódzkich, gminnych (konsorcja zdrowia);
    • prywatnych ośrodkach promocji  zdrowia;
    • samorządach lokalnych;
    • organizacjach i stowarzyszeniach charytatywnych i samopomocowych;
      ośrodkach rekreacji i odnowy biologicznej.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność epidemiologia, statystyka i informatyka medyczna posiada:

• • • szczególną wiedzę w zakresie oceny epidemiologicznej chorób, czynników ryzyka i zasad profilaktyki;
    • umiejętności programowania i realizacji biostatystycznego aspektu badań klinicznych;
    • podstawową wiedzę z obszaru nauk medycznych i przyrodniczych;
    • wiedzę związaną z prowadzeniem wewnętrznej sprawozdawczości szpitali oraz przychodni, a także rozliczeń z Narodowym Funduszem Zdrowia;
    • umiejętność wykonywanie obliczeń statystycznych związanych z dynamiką populacyjną, analizą skuteczności terapii oraz epidemiologią;
    • znajomość zasad działania specjalistycznego oprogramowania używanego w medycynie oraz funkcjonowania skomputeryzowanych urządzeń do diagnostyki i terapii medycznej;
    • wiedzę z zakresu przetwarzania i analizy danych medycznych;
    • wiedzę dotyczącą zastosowania systemów informatycznych w medycynie począwszy od gromadzenia danych medycznych, poprzez systemy ich przesyłania, wizualizacji oraz analizy;
    • umiejętności z zakresu projektowania i obsługi systemów akwizycji i przesyłania danych medycznych oraz systemów obrazowania;
    • umiejętność tworzenia internetowych serwisów medycznych;
    • wszechstronną wiedzę z zakresu medycyny opartej na badaniach naukowych (EBM – Evidence Based Medicine).

 

Absolwent może znaleźć zatrudnienie we wszystkich dziedzinach związanych z sektorem ochrony zdrowia, w których wykorzystywane są narzędzia informatyczne, jako: pracownik naukowy, projektant i twórca oprogramowania, kierownik zespołów programistycznych i wdrożeniowych, administrator systemów informatycznych, projektant, twórca i administrator sieci komputerowej, specjalista do spraw bezpieczeństwa systemów informatycznych czy też specjalista do spraw zarządzania informacją w ochronie zdrowia w:

• • • placówkach służby zdrowia w zakresie statystyki medycznej z wykorzystaniem technik informatycznych;
    • firmach informatycznych, projektujących i wdrażających medyczne systemy informatyczne;
    • placówkach opieki zdrowotnej, wykorzystujących systemy informatyczne oraz skomputeryzowane urządzenia diagnostyczne;
    • ośrodkach naukowo – badawczych i wdrożeniowych w obszarze informatyki medycznej.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność organizacja i zarządzanie w ochronie zdrowia posiada wiedzę z zakresu:

• • • organizacji i zarządzania na poziomie umożliwiającym zajmowanie stanowisk administracyjnych, w tym kierowanie, publicznymi i niepublicznymi zakładami opieki zdrowotnej, instytucjami inspekcji sanitarnej i instytucjami ubezpieczeń zdrowotnych;
    • tworzenia i realizacji polityki zdrowotnej na poziomie lokalnym (gmina, powiat, województwo) oraz zajmowania stanowisk w administracji publicznej;
    • zarządzania projektami z zakresu promocji zdrowia i profilaktyki chorób;
    • nauk medycznych, ekonomicznych i prawnych umożliwiającą skuteczne komunikowanie się ze specjalistami z ww. dziedzin i efektywne zarządzania zakładami opieki zdrowotnej i instytucjami zajmującymi się ochroną zdrowia;
    • współpracy z partnerami społecznymi działającymi w obszarze ochrony zdrowia (fundacje i stowarzyszenia) oraz mediami;
    • posługiwania się danymi statystycznymi, epidemiologicznymi, ekonomicznymi dla ustalania potrzeb zdrowotnych populacji, marketingu usług, analizy ryzyka zdrowotnego;
    • wykorzystywania nowoczesnych narzędzi i technik informatycznych;
    • znajomości podstawowych zasad zarządzania w ochronie zdrowia w Unii Europejskiej oraz metod uzyskiwania funduszy i realizowania programów unijnych;
    • prowadzenia badań naukowych w obszarze zarządzania w ochronie zdrowia.

 

Absolwent specjalności organizacja i zarządzanie w ochronie zdrowia zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami uzyskanymi podczas studiów przygotowany jest do pracy w:

• • • publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej;
    • administracji rządowej i samorządowej w oddziałach realizujących zdania z zakresu ochrony zdrowia;
    • organizacjach non-profit (fundacje i stowarzyszenia) działających w obszarze ochrony zdrowia;
    • instytucjach zajmujących się poradnictwem i upowszechnianiem wiedzy z zakresu edukacji zdrowotnej;
    • uczelniach;
    • instytucjach badawczych i ośrodkach badawczo-rozwojowych.

 

Studia skierowane są do lekarzy i pielęgniarek pełniących funkcje ordynatorów i oddziałowych oraz osób przygotowujących się do pełnienia tej roli, osób zarządzających placówkami ochrony zdrowia lub przygotowujących się do sprawowania funkcji kierowniczych w ochronie zdrowia. Studia oferują niezbędną wiedzę menedżerską i pozwalają na doskonalenie umiejętności koniecznych do zarządzania jednostkami służby zdrowia i ich personelem, realizacji programu restrukturyzacji służby zdrowia oraz inicjowania nowych przedsięwzięć w tej dziedzinie.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność ubezpieczenia zdrowotne i pielęgnacyjne  posiada wiedzę z zakresu:

• • • ubezpieczeń zdrowotnych i pielęgnacyjnych na poziomie umożliwiającym zajmowanie stanowisk administracyjnych w zakładach opieki zdrowotnej, w tym kierowanie publicznymi i niepublicznymi, zakładami opiekuńczo-leczniczymi, leczniczo-pielęgnacyjnymi, hospicjami, domami pomocy społecznej i instytucjami ubezpieczeń zdrowotnych;
    • tworzenia i realizacji programów polityki zdrowotnej, z naciskiem na programy o charakterze ubezpieczeniowym, na poziomie lokalnym (gmina, powiat, województwo) oraz zajmowania stanowisk w administracji publicznej;
    • tworzenia produktów dobrowolnych ubezpieczeń zdrowotnych i pielęgnacyjnych oferowanych przez zakłady ubezpieczeń;
    • nauk medycznych, ekonomicznych i prawnych umożliwiającą skuteczne komunikowanie się ze specjalistami z ww. dziedzin – w szczególności zagwarantowanie efektywnego przepływu informacji pomiędzy środowiskiem medycznym a ubezpieczeniowym;
    • posługiwania się danymi statystycznymi, epidemiologicznymi, ekonomicznymi dla ustalania potrzeb zdrowotnych populacji, szacowania ryzyka ubezpieczeniowego, analizy wypłacalności portfela oraz projekcji kosztów świadczeń medycznych;
    • wykorzystywania nowoczesnych narzędzi i technik informatycznych;
    • znajomości rozwiązań ubezpieczeniowych w ochronie zdrowia oraz opiece długoterminowej w Unii Europejskiej oraz metod uzyskiwania funduszy i realizowania programów unijnych;
    • prowadzenia badań naukowych w obszarze ubezpieczeń zdrowotnych i pielęgnacyjnych.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność ubezpieczenia zdrowotne i pielęgnacyjne zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami uzyskanymi podczas studiów przygotowany jest do pracy w:

• • • publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej, w tym w zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach leczniczo-pielęgnacyjnych, hospicjach;
    • zakładach ubezpieczeń działających na polu ubezpieczeń zdrowotnych i pielęgnacyjnych oraz instytucjach parapublicznych o podobnym charakterze np. prywatne kasy chorych czy prywatne kasy opieki, domy pomocy społecznej i inne ośrodki zajmujące się opieką nad osobami niedołężnymi;
    • administracji rządowej i samorządowej zarówno na szczeblu ogólnopaństwowym, jak i w oddziałach realizujących zdania z zakresu ubezpieczeń zdrowotnych i pielęgnacyjnych;
    • organizacjach non-profit (fundacje i stowarzyszenia) działających w obszarze ochrony zdrowia;
    • uczelniach;
    • instytucjach badawczych i ośrodkach badawczo-rozwojowych.

Studia przeznaczone są dla lekarzy, prawników, ekonomistów i innych osób z wyższym wykształceniem zainteresowanych poznaniem zagadnień związanych z funkcjonowaniem rynku usług zdrowotnych, warunkami komercjalizacji i prywatyzacji oraz zmianami zasad finansowania, ze szczególnym uwzględnieniem nowoczesnego zarządzania placówkami służby zdrowia.

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność medycyna ratunkowa i zarządzanie kryzysowe (od roku akad. 2017/2018 Organizacja medycznych czynności ratunkowych i zarządzania kryzysowego)  dysponuje specjalistyczną wiedzą na temat procedur ratowniczych w stanach zagrożenia zdrowia i życia oraz szerokimi kompetencjami w zakresie zdrowia publicznego. Zdobyte kwalifikacje umożliwiają podjęcie pracy w Systemie Ratownictwa Medycznego (tj. CPR, SOR, zespoły wyjazdowe).

W trakcie dwuletnich studiów uzupełniających (studia II°) na pierwszym roku (dwa semestry) studiują w ramach wspólnego programu dla kierunku zdrowie publiczne dla specjalności: organizacja i zarządzanie w ochronie zdrowia, epidemiologia, statystyka i informatyka medyczna, promocja zdrowia, ubezpieczenia zdrowotne i pielęgnacyjne oraz medycyna ratunkowa i zarządzanie kryzysowe. Na drugim roku (dwa semestry) studiują zagadnienia ekonomii i finansowania w ochronie zdrowia, formy opieki społecznej, etykę i deontologię medyczną, ubezpieczenia zdrowotne, socjologię w medycynie, politykę zdrowotną na świecie. W programie mają również blok specjalistyczny, który zawiera zajęcia z pedagogiki, metodologii badań naukowych, zarządzania w sytuacjach kryzysowych, z zagadnień międzynarodowego terroryzmu, psychologii klinicznej, marketingu usług zdrowotnych, prawa w ochronie zdrowia, z medycyny ratunkowej, systemów ratunkowych, oraz zajęcia praktyczne w ramach procedur specjalności medycyny ratunkowej.
Absolwenci studiów  II° na kierunku zdrowie publiczne specjalność specjalność medycyna ratunkowa i zarządzanie kryzysowe (od roku akad. 2017/2018 Organizacja medycznych czynności ratunkowych i zarządzania kryzysowego)  przygotowani są do pracy w administracji samorządowej i państwowej, zarządzania zasobami ludzkimi w ochronie zdrowia, pełnienie funkcji koordynatorów ratownictwa w zarządzaniu kryzysowym, prowadzenia wykładów i szkoleń z zakresu ratownictwa medycznego oraz pierwszej pomocy.

Absolwent specjalności medycyna ratunkowa i zarządzanie kryzysowe zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami uzyskanymi podczas studiów przygotowany jest do pracy w:

• • • publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej;
    • administracji rządowej i samorządowej w oddziałach realizujących zdania z zakresu ochrony zdrowia;
    • organizacjach non-profit (fundacje i stowarzyszenia) działających w obszarze ochrony zdrowia;
    • instytucjach zajmujących się poradnictwem i upowszechnianiem wiedzy z zakresu edukacji zdrowotnej;
    • uczelniach;
    • instytucjach badawczych i ośrodkach badawczo-rozwojowych.

 

Absolwenci studiów  II° mogą kontynuować dalsze studia tj. III° w ramach studiów doktorskich prowadzonych w Uniwersytecie i innych Szkołach Wyższych.

A co po studiach?..

Absolwenci są przygotowywani do pracy w sektorze zdrowotnym i zajmowania się publicznymi aspektami zdrowia, co w perspektywie profesjonalizacji zdrowia publicznego powinno zapewnić ciekawą ofertę zatrudnienia.

Absolwent posiada kompetencje do zajmowania wykonawczych stanowisk, realizowania świadczeń zdrowotnych i pełnienia różnorodnych funkcji związanych z promocją i ochroną zdrowia (eksperta, doradcy, konsultanta) w:

• • • zakresie zarządzania i promocji zdrowia w zakładach opieki zdrowotnej: placówki ambulatoryjnej opieki zdrowotnej, praktyki lekarskie, szpitale, oddziały dzienne, hospicja, zakłady psychiatryczne, sanatoria, placówki lecznictwa uzdrowiskowego, zakłady opiekuńczo-lecznicze, stacje i punkty krwiodawstwa, zakłady pomocy społecznej, prywatne kliniki, centra zdrowia i urody;
    • administracji rządowej (na poziomie centralnym oraz wojewódzkim) oraz samorządowej – Ministerstwie Zdrowia, Urzędach Wojewódzkich, Urzędach Miasta i Gminy w Działach Oświaty Zdrowotnej i Zdrowia, Regionalnych Ośrodkach lub Centrach Zdrowia Publicznego,
    • sektorze edukacyjnym – szkoły promujące zdrowie, szkoły medyczne, szkolnictwo specjalne, świetlice socjoterapeutyczne; niezbędne są tutaj uprawnienia pedagogiczne;
    • nadzorze sanitarno-epidemiologicznym – Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w działach promocji zdrowia, higieny komunalnej, żywienia, epidemiologii, transportu, higieny szkolnej;
    • instytucjach akademickich i badawczych jako wykonawca programów ochrony zdrowia / wykładowca w ramach programów edukacji zdrowotnej;
    • instytucjach ubezpieczeń zdrowotnych i społecznych;
    • instytucjach działających na rzecz ochrony środowiska naturalnego;
    • Systemie Ratownictwa Medycznego;
    • organizacjach pozarządowych: stowarzyszeniach i fundacjach;
    • branży farmaceutycznej w działach promocji zdrowia przy tworzeniu programów edukacyjnych i profilaktycznych, na stanowiskach przedstawicieli medycznych;
    • mediach (promocja zdrowia, edukacja prozdrowotna);
    • zakresie realizacji programów finansowanych ze środków UE, szczególnie dla osób znających języki obce oraz zagadnienia polityki zdrowotnej Unii Europejskiej;
    • sektorze ubezpieczeń zdrowotnych i zarządzania ryzykiem;
    • zarządzaniu zmianą w procesie przekształceń istniejących zakładów opieki zdrowotnej; doradztwie podmiotom prywatnym, organizacjom i samorządom przy procesach inwestowania w usługi zdrowotne;
    • działach metodyczno-organizacyjnych placówek i jednostek opieki zdrowotnej;
    • we własnych prywatnych ośrodkach medycznych (salony SPA lub odnowy biologicznej).

 

Absolwenci zdrowia publicznego mogą także podjąć studia podyplomowe (w zakresie medycyny ratunkowej czy zarządzania).

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność prawo medyczne w ochronie zdrowia posiada wiedzę z zakresu:

• regulacji prawnych dotyczących ochrony zdrowia, organizacji podmiotów wykonujących działalność leczniczą, praw pacjenta oraz praw osób wykonujących zawody i czynności związane z ochroną zdrowia
• funkcjonowania algorytmów prawnych funkcjonujących w sytuacjach kryzysowych, w tym stanu zagrożenia epidemicznego
• umiejętności związanej z analizą aktualnych przepisów prawa polskiego i wspólnotowego, które odnoszą się do udzielania świadczeń zdrowotnych, obrotu lekami, środkami specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobami medycznymi, a także opieką transgraniczną
• umiejętności praktyczne dotyczące implementowania regulacji formalnych na gruncie praktyki związanej z obsługą pacjentów i podmiotów wykonujących działalność leczniczą
• umiejętności praktyczne dotyczące tworzenia procedur zgodnych z obowiązującym prawem w sytuacjach kryzysowych
• prawnych aspektów funkcjonowania teleopieki i telemedycyny, a także wykorzystywania teleinformatycznych środków przekazu w procesie nadzoru i kontroli świadczeń medycznych

 

Absolwent kierunku zdrowie publiczne specjalność koordynacja usług senioralnych posiada wiedzę:

• gerontologiczną, dotyczącą procesów starzenia się oraz starości w wymiarze globalnym i regionalnym umożliwiającą pracę w podmiotach publicznych i prywatnych w roli eksperta ds. osób starszych oraz polityki społecznej ze szczególnym uwzględnieniem polityki senioralnej;
• z zakresu organizacji i zarządzania umożliwiającą tworzenie i zarządzanie placówkami publicznymi i prywatnymi oferującymi osobom starszym usługi oraz różnorodne formy wsparcia;
• umożliwiającą prowadzenie szkoleń dla liderów społeczności lokalnych z zakresu planowania działań wobec osób starszych oraz  działań mających na celu przygotowanie się do starości i jak najdłuższe zachowanie samodzielności;
• dotyczącą projektowania rozwiązań dla osób starszych opartych na nowych technologiach w obszarze medycyny, usług, wsparcia, wzmacniania samodzielności i aktywnego uczestnictwa osób starszych w życiu społeczno-kulturowym;
• z zakresu koordynacji opieki zdrowotnej na poziomie umożliwiającym pracę przy tworzeniu programów zdrowotnych dla osób starszych (w tym także w działaniach na rzecz osób niesamodzielnych w formie usług instytucjonalnych, rehabilitacyjnych, leczniczo-opiekuńczych) a także wiedzę dotyczącą zdrowia seniorów pozwalającą na działania w obszarze wzmacniania odpowiedzialności za zdrowie oraz wspierania pozytywnych postaw w zakresie stylu życia poprzez promowanie zdrowia oraz zapobieganie chorobom;
• z zakresu „srebrnej” gospodarki oraz zarządzania wiekiem i różnorodnością na poziomie umożliwiającym wykorzystanie potencjału seniorów jako aktywnych uczestników życia gospodarczego oraz tworząc rozwiązania utrzymujące ich obecność na rynku pracy, w tym także poprzez prowadzenie kampanii informacyjnych oraz szkoleń dla pracodawców nt. korzyści wynikających z zatrudnienia osoby starszej;
• umożliwiającą realizację kampanii, akcji i innych działań profilaktycznych dotyczących społecznego funkcjonowania osób starszych oraz przeciwdziałających ich społecznemu wykluczeniu a także wzmacniających solidarność i integrację międzypokoleniową;
• pozwalającą prowadzić działania skierowane do opiekunów osób starszych w formie szkoleń, warsztatów, kursów kompetencyjnych;
• z zakresu języka migowego na poziomie umożliwiającym porozumiewanie się z osobami z ograniczeniami w funkcjach komunikacyjnych;

Absolwent specjalności koordynacja usług senioralnych zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami uzyskanymi podczas studiów przygotowany jest do pracy w następujących obszarach:

• Rzecznictwo i doradztwo dla osób starszych – sektor publiczny i prywatny
• Usługi bezpośrednie (zdrowotne / opiekuńcze / wspierające) dla osób starszych i ich rodzin – sektor publiczny i prywatny
• Usługi edukacyjne/rozwojowe dla osób starszych – sektor publiczny i prywatny
• Marketing produktów i usług dla osób starszych – sektor prywatny

Tworzenie programów senioralnych i ich ewaluacja – sektor publiczny i prywatny